Έλενα Βρεττάκου

Η είσοδος στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας δεν είναι πάντα εύκολη. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως αυτή η αρχική αντίσταση είναι απολύτως φυσιολογική και αναμενόμενη. Στην ψυχοδυναμική οπτική, η δυσκολία αυτή συνδέεται με ασυνείδητες συγκρούσεις και αμυντικούς μηχανισμούς που κινητοποιούνται απέναντι στην αίσθηση ευαλωτότητας. Ακόμη και όταν το άτομο βιώνει έντονη ψυχική πίεση, συχνά αναβάλλει ή αποφεύγει να ζητήσει βοήθεια, καθώς η ίδια η προοπτική της αποκάλυψης του εσωτερικού του εαυτού ενεργοποιεί συναισθήματα ντροπής, ενοχής ή φόβου πως θα δεχτεί κριτική. Ιδιαίτερα σε οικογενειακά περιβάλλοντα όπου η αναζήτηση υποστήριξης δεν είναι συνηθισμένη ή κοινωνικά αποδεκτή πρακτική, είναι δυνατόν να έχει εσωτερικευθεί ως ένδειξη αδυναμίας ή υπερβολικής ευαισθησίας.

Σύμφωνα με τη βιβλιογραφία, η παρατεταμένη έκθεση σε ψυχικό πόνο, χωρίς κατάλληλη υποστήριξη, εντείνει το βίωμα μοναξιάς και μπορεί να αναζωπυρώσει πρώιμα αισθήματα εγκατάλειψης, ματαίωσης ή απελπισίας. Οι άνθρωποι έχουμε βαθιά ανάγκη από τη βιωμένη εμπειρία φροντίδας και συναισθηματικής υποστήριξης, ώστε να μπορέσουμε ουσιαστικά να φροντίσουμε τον εαυτό μας.

Η ψυχοθεραπεία προσφέρει έναν πολύτιμο χώρο, στον οποίο ο ψυχικός πόνος μπορεί να τεθεί υπό επεξεργασία και να αποκτήσει νόημα. Η θεραπευτική πορεία, ωστόσο, δεν εξελίσσεται πάντοτε με ομαλό τρόπο και συχνά αναδύονται εσωτερικές αντιστάσεις, άγχος ή αμφιθυμία. Τα φαινόμενα αυτά δεν συνιστούν εμπόδια, αλλά αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της θεραπευτικής διεργασίας. Μέσα σε μια σταθερή θεραπευτική σχέση, αυτά τα συναισθήματα μπορούν να αναδυθούν με ασφάλεια και να κατανοηθούν σε βάθος, ενισχύοντας την ικανότητα του ατόμου να σχετίζεται με μεγαλύτερη αυθεντικότητα και ψυχική ελευθερία τόσο με τον εαυτό του όσο και με τους άλλους.